BLOG

มันใช้ความคิดเป็นเวลานาน ดวงตาพลันทอประกายวูบ คิดอ่าน ในใจ 'หากว่า...อีมม์ นี้กลับเป็นวิธีที่ดำเนินการได้'

อยู่ในแคว้นวาลา องค์หญิงซามู่เอ๋อกับทวอทวอปัฮัวที่มีชีวิตอยู่ จะส่งผลดีต่อนาง ราชสำนักหมิงต้องพึ่งพานางกว่าเดิม

นางจับจ้องมองเชียสิน กล่าวสืบต่อ "อูหลันถูยาเคยบอกเรื่อง ที่เดินทางไปยังแดนเหลียวตงเพื่อลอบลังหารท่านต่อเรา ตอนนี้เรา ทราบแล้ว ที่แท้นางจากแค้นกลายเป็นรัก นึกรักท่านแล้ว ที่แท้พระยา ไคหยวนติงอวี่เพียงเป็นหน้าฉาก คนที่นางรักคือท่าน เนื่องเพราะนาง เป็นสตรีของท่าน เมื่อนางถูกสำเร็จโทษ ท่านค่อยแสดงปฏิกิริยารุนแรง ที่นอนเป่าลม บิ๊กซีถึงเพียงนั้น...

สตรีที่ทำงานบนพื้นที่ว่างไม่มีผู้ใดงดงาม หากเป็นสตรีที่หน้าตา หมดจดอยู่บ้าง ล้วนถูกหัวหน้าขบวนนำตัวไปยังกระโจมของตนเองแล้ว ซึงความจริงสตรีที่ถูกเลือกตัวไปไม่ได้เลวร้ายเท่าใด อย่างน้อยพวกนาง มีที่พักที่อุ่นกว่า รับประทานอาหารได้มากกว่า ความหวังของการมีชีวิต

ขันทีน้อยนั้นยังเกลี้ยกล่อมว่า "แล้วกันไปเถอะ ต่อให้นำนางไป ไม่ แน่ว่าจะไต้รับเลือก กลับตอแยศัตรูเช่นนี้ เมื่อถึงเวลาใต้เท้าจี้จะตำหนิ ท่านแล้ว"

หย่งเล่อฮ่องเต้ทรงทราบว่าเซี่ยสินไม่กล่าววาจาโคมลอย จึง พระราชทานที่นั่งให้ โซฟาเป่าลมอเนกประสงค์จากนั้นตรัสถามว่า "เรื่องใดรีบร้อนถึงเพียงนี้?"

ว่านสงหลี่งค่อยระงับสติลง สำรวจดูเซี่ยสินเที่ยวหนึ่งกล่าวว่า "ท่านกล่าวอันใด เราทวอทวอปัฮัวไม่เข้าใจ" เมื่อครู่มันหวั่นวิตกว่าต่อให้ บอกว่ามันมิใช่ทวอทวอปัอัว ซาวหมิงผู้นี้ก็ไม่ยอมเชื่อ ยามนี้ฟังว่าฝ่าย ตรงข้ามมีจุดมุ่งหมาย ก็ยืนกรานว่าตนเองเป็นทวอทวอปัฮัวแล้ว

มิต้องรอให้นักฆ่าเข้าประตูมา เขาคงตกใจตายด้วยเสียงกรีดร้องของนางไป แล้ว

ย่างเป็นพวกคดในข้องอในกระดูกที่เข้าดู่กันได้เหมาะเจาะลงตัวราว ผีเน่ากับโลงผุโดยแท้!

นางกำลังง่วนอยู่กับการเล่นดาบฝซาง[1] ที่เพงได้มาใหม่อย่างเพล็ดเพสิน นางเห็นเขานานทืปีหนจะมาหาก็ปีติยินดืเหลือหลายรีบลุกขี้นไปต้อนรับ ซย่าอวี้จนพักเรื่องที่ห้องตัวเองถูกตกแต่งประดับประดาใหม่ลงก่อน ชัวคราว ไมตดใจเอาความอีก เพยงวางตำรากองหนึ่งลงบนโต๊ะอย่างแรง บอกกล่าวจุดประสงค์ที่มาว่าเขาจะรับหน้าที่เป็นอาจารย์ลอนหลักจริยาหญิง ให้ด้วยตัวเอง